Tarjomaan

بله، رهبران خوب رهبران اصیل‌اند؛ اما اصالت واقعاً به چه معناست؟

خیلی‌ها دلیل موفقیت مدیران برجسته را اصالتشان می‌دانند. آن‌ها به این دلیل موفق‌اند که «خود»شان هستند. بااین‌حال این تأکید روی خود واقعی گاهی می‌تواند از یک مدیر موجودی متکبر و یک‌دنده بسازد که تصور می‌کند همه باید خودشان را شبیه او کنند. هرمینیا ایبارا، استاد رفتار سازمانی مدرسۀ کسب‌وکار لندن، از مرز باریک بین اصالت و انعطاف‌پذیری سخن می‌گوید، از اینکه چطور یک رهبرِ اصیل هم می‌تواند خودش باشد و هم رفتارش را با کارکنانش هماهنگ سازد.
 

ابتذال نوآوری ما را از چشم‌انداز سال‌های خیلی دورِ آینده و گذشته محروم کرده است

۲۵ سال پیش، یک طراح ابررایانه ساعتی طراحی کرد که قرار بود ده‌هزار سال عمر کند، عقربه‌هایش به‌جای ثانیه‌ها سده‌ها را نشان بدهد و صدای کوکش هر هزار سال یک‌بار بلند شود. چه کاری بیهوده‌تر از این؟ آن‌هم در عصری که سرعت تغییرات دغدغۀ گذشته و آینده را بی‌اهمیت کرده است. وقتی هر لحظه تغییر می‌کنی، چرا باید گذشته را جدی بگیری و برای آینده برنامه‌ریزی کنی؟ اما مگان اوگبلین توضیح می‌دهد که چرا این ساعت به‌اندازۀ اهرام ثلاثه و برج‌های بابل مهم است و چرا جف بیزوس آن را به قیمت گزافی خریده است.
 

دکمه‌ها برای که به کار می‌افتند؟

حدود دویست‌سالی می‌شود که بین انسان و کارهایش شکافی عمیق افتاده. اما اندازۀ این شکاف به‌قدر یک دکمه است. پیش‌تر، انسان‌ها بی‌واسطه در متن کارشان حضور داشتند و با لمس اشیای اطراف جهان را تغییر می‌دادند. اما حالا چه؟ به کارهای روزمره‌تان نگاه کنید: در آسانسور، دکمه‌ای می‌زنیم و بالا می‌رویم. دکمه‌های کیبورد را فشار می‌دهیم و متنی نوشته می‌شود. حتی برای ابراز علاقه و نفرت هم به دکمه محتاجیم: لایک‌ها دکمه‌اند و بمب‌های اتم با دکمه پرتاب می‌شوند. دکمه‌ها چگونه معنای زندگی‌مان را تغییر داده‌اند؟
 

در مغز نوجوانان چه می‌گذرد؟

نوجوان‌ها همیشه کارهای عجیب‌و‌غریب می‌کنند؛ خودشان را از بلندی در آب‌های کم‌عمق می‌اندازند، رانندگی پرخطر می‌کنند و وارد دعواها و روابط عاطفی نامتعارف می‌شوند. بعضی از بزرگ‌ترها این حرکات را ناشی از نیروی جوانی می‌دانند و بعضی دیگر خامی و بی‌تجربگی‌ نوجوانان را دلیل رفتارهای نسنجیده‌شان عنوان می‌کنند. اما تحقیقات عصب‌شناختی جدید، با ارجاع به مراحل تکاملی بشر، پرده از حقایقی برداشته‌اند که شاید پای فیزیولوژی مغز نوجوانان را به میان بیاورد.
 
 

در پایان، خودتان خواهید شد

جست‌وجو برای یافتن خودِ حقیقی طرحی به درازای تاریخ است، اما امروز بیش از همیشه به دغدغه‌ای همگانی بدل شده است. در دورۀ فراگیری شبکه‌های اجتماعی، برداشتی که از اصالت رواج یافته ما را در نوعی خلأ خودخواسته گرفتار می‌کند، و حرکت را از ما دریغ می‌کند. مفهوم بدلیِ اصالت ما را در ملغمه‌ای از خودشیفتگی افسارگسیخته و همرنگی منفعلانه با جماعت گرفتار کرده است. شاید آگاهی تاریخی به سرچشمۀ دو آرمان اصالت و آزادی بتواند ما را از این دام نجات دهد.
 

ايدۀ بازارهای اينترنتی اولين‌بار از کجا آمد؟

در دسامبر ۱۹۹۵ جوانی ۲۸ ساله به نام پی‏‌یر امیدیار وب‌سایت آوکشن‏‌وب را ساخت. در این وب‌سایت مردم بدون واسطه خرید و فروش می‌‏کردند. آوکشن‏‌وب به‌‏سرعت محبوب شد و درآمد ماهانۀ آن به ۱۰هزار دلار رسید. امیدیار سال بعد نام وب‌سایتش را به ای‌‏بِی تغییر داد و به این ترتیب یکی از اولین‏ شرکت‌های بزرگ اینترنتی را به‌وجود آورد. بعد، سال ۲۰۰۰ و سقوط ارزش سهام شرکت‌های اینترنتی فرارسید و بسیاری از استارتاپ‎‌های آن دوره را ورشکست کرد. اما ای‏‌بِی با ایده‏‌ای انقلابی از این سقوط جان سالم به در برد و بعدها زمینه‏‌سازِ ظهور غول‏‌هایی چون گوگل، فیسبوک و آمازون شد. آن ایدۀ انقلابی چه بود و چگونه ای‏بی را در بحبوحۀ ورشکستگیِ رقبا نجات داد؟
 

من یک نجس به دنیا آمدم

نهضت هندی‌ها علیه استعمار انگلستان به پیروزی انجامید، اما ستم، نابرابری و فقر به پایان نرسید. نظام کاستی در قانون برچیده شد، ولی فرهنگ مردم آن را کنار نمی‌گذاشت، در واقع، هنوز هم کنار نگذاشته است. این‌ها را سوجاتا گیدلا، زنی هندی که در خانواده‌ای نجس به دنیا آمده، بهتر از هر کسی می‌داند. او در کتاب خیره‌کننده‌اش داستان مردمی را روایت می‌کند که عمرشان را به پای برابری گذاشتند، اما فهمیدند مورچه‌هایی هستند در میان فیل‌ها.
 

وقتی می‌خواهید تصمیم بزرگی بگیرید، به عواقبش فکر نکنید

وقتی داروین می‌خواست ازدواج کند، تصویر خیال‌انگیزی در ذهن داشت: «همسری خوب و مهربان که روی مبل نشسته، آتشی که روشن است، و شاید موسیقی و کتابی هم در کار باشد». به همین اندازه کارتونی و غیرواقعی. اما می‌شود پرسید: مگر چه کار دیگری از دستش برمی‌آمد؟ مگر ما آدم‌ها پیش از اینکه کارهای بزرگ را واقعاً تجربه کنیم، چقدر می‌توانیم هزینه‌فایده‌شان را سبک‌سنگین کنیم؟ و حتی بیشتر از آن: چه می‌دانیم در آینده چه چیزی می‌تواند اوضاع را بهتر کند؟
 

اگر با کس دیگری بودم، چقدر خوشحال‌تر می‌شدم؟

در دنیای امروز، که تبلیغات و رسانه‏‌های اجتماعی همۀ آگاهی‏‌مان را فراگرفته و همواره آنچه داریم را در سایۀ آنچه می‌توانستیم داشته باشیم ارزش‌گذاری می‏‌کنیم، جستجوی همسرِ بهتر نیز وسوسه‏‌انگیز شده است. شریک عاطفی‏‌مان را دائم ارزیابی می‏‌کنیم تا مبادا زندگی ایدئالی را که منتظرش هستیم از دست بدهیم؛ زندگی‏‌ایی توأم با خوشبختی و رشد شخصی. با وجود آن‏که محتمل است پایان این جستجوی طولانیْ رابطۀ عاطفی عمیق‌‏تری باشد، آیا نمی‌توان صرفا با ایفای هرچه‏‌بهترِ نقش همسری به خوشبختی رسید؟
 

اگر در فضای مجازی به من حمله کردند، بگذارید زنده به گورم کنند

اگر در فضای عمومی به ما حمله کنند، تکلیف دوستانمان چیست؟ اگنس کالارد می‌گوید شاید بهترین راه این است که هیچ چیز نگویند. او می‌نویسد: «یک دهه قبل که فیلسوفی عمومی نبودم و فقط برای گروه اندکی از دانشگاهیان می‌نوشتم، هرگز به ذهنم نمی‌رسید چنین سؤالی از خود بپرسم. اما اوضاع حالا تغییر کرده است. این روزها، هر کس که چهره‌ای عمومی دارد باید این احتمال را هم مدنظر داشته باشد که حیثیتش بر باد برود.»